Communicatie op zielsniveau

Nieuwsbrief april en mei 2017

Communicatie op zielsniveau, kan dat?

Haha, de lente is er weer helemaal! De zon schijnt, de vogeltjes fluiten. Nu ben ik weer gelukkig!? Of toch niet. Druk, druk, te druk?

Geen idee. Ik heb wel iets ontdekt, communicatie kan ook op zielsniveau. Mijn verstand kon al lang communiceren, maar mijn onderbuik moet het nog leren. Ik wist al langer, dat ik alles op tafel kan gooien, wat ik vind en denk. Maar is dat liefdevolle communicatie?

Ik leg dan de oorzaak voor kleine ontevredenheden gedeeltelijk bij de ander neer. Dan ben ik het kwijt, maar het schept ook afstand en wantrouwen. Het voelt niet echt liefdevol.

Communicatie op zielsniveau is voor mij, dat ik de spanningen in mezelf waarneem, en het ook in mezelf oplos en de ander alleen op de hoogte stel van wat allemaal in míj gaande is, zodat de ander het niet onnodig op zichzelf betrekt. Want veel mensen zijn zo gevoelig, dat ze de spanningen van de ander opvangen en denken, dat het van hun zelf is. Daarom is communicatie ook, om de ander op de hoogte te brengen van wat in mij leeft, ervan uitgaande, dat de ander energetisch het één of ander ervan opvangt en er mogelijk van in de war raakt. Ik ben ervan overtuigt, dat er waanzinnig veel miscommunicatie tussen ons mensen heerst, slechts doordat we in de war zijn of we een gevoel van onszelf of van de ander waarnemen.

Om hierover duidelijkheid te krijgen heb ík afstand nodig.

Het is altijd verrassend, wat van me overblijft, als ik uit het energieveld van de ander ben. Ik observeer dit fenomeen nu al een tijdje en ben verbaasd, hoe veel lagen mijn waarneming van mezelf én de ander heeft. Door uit elkaars energieveld te gaan, kom ik in een andere laag van waarnemen terecht. Ik vind dat zelf heel moeilijk, want uit de één of andere reden blijf ik het allerliefst in het energieveld van de ander. Maar als ik er te lang in blijf ontstaat irritatie, projectie, gedoe.

Gelukkig heb ik in de laatste jaren ontdekt, hoe fijn het is om met mezelf te zijn. Voelen, hoe het met míj is, los van de ander. Niet eenzaam, maar all-een, met alles één. Heerlijk. Gek genoeg voelt ook dat als een manier om nabijheid te beleven. Als ik mij met alles één voel, dan ben ik met alles en iedereen verbonden. Ook met de geliefde ander! Woooow. Dat is zooo fijn, want dan voel ik me vrij en tegelijk op zielsniveau verbonden.

Liefde voelen, terwijl ik in mijn eigen energieveld ben, is bijna het fijnste wat er is ;).

En tegelijk word ik me er dan steeds meer bewust van, dat al mijn gevoelens en gedachtes over de intenties van de ander, slechts een projectie zijn van míjn binnenste. Want natuurlijk ben ik heel bang ervoor afgewezen te worden. Heel bang.

Maar liefde is een diep gevoel vanuit de ziel. Het is er altijd en kan ook niet stuk. Gek genoeg voel ik de meeste liefde vaak voor mensen, die niet in mijn directe omgeving zijn. Want zodra een geliefd mens veel en vaak in mijn buurt is, krijg ik te maken met de fysieke wereld, met de materie, met “de realiteit”. En daarmee met negatieve oude overtuigingen en met projectie. Ik doe en zeg dingen, die ik eigenlijk helemaal niet wil doen of zeggen. En mijn tegenover interpreteert mijn onmacht als een negatieve intentie. Helemaal terecht, vind hij, en stoort zich aan mijn botte en onbegrijpelijke gedrag. Hij zit dan te veel in mijn energieveld. Ik snap niet meer, wat van mij is en wat van hem. En kan daarom niet begrijpen, dat het onmacht was, een oud lidteken, dat juist liefde nodig heeft om te helen.

Maar ik ben nu ook gekwetst en de volgende keer ben ik even “streng” met mijn tegenover – en 1,2,3 zitten we midden in het gedoe, dat we eigenlijk helemaal niet willen.

Als ik dan weer alleen met mezelf ben en contact maak met mijn eigen gevoelens, even los van mijn tegenover, dan pas besef ik, dat ik het alleen ook vaak moeilijk had, maar dat het leven alleen toch ook heel fijn was … dan voel ik weer de onvoorwaardelijke liefde. Dus ik heb de ander niet nodig, maar ik kies ervoor, desondanks de emotionele achterbaan.

De kunst voor mij is, om op tijd terug te stappen in mijn eigen energieveld. Dan pas kan ik anders kijken naar de intenties van mijn tegenover. Ik kan dan begrijpen, dat hij niet míj pijn wou doen, maar dat hij iets zei of deed, waarvan hij ook niet snapt, waar het ineens vandaan kwam. En ik kan dan begrijpen, dat het zíjn wond was, die hij voelde. En dat deze wond juist liefde nodig heeft om te helen en niet afkeuring of straf.

Communicatie kan ik dan gebruiken om de ander te laten voelen, dat ik hem zie. Dat ik zijn inspanningen en struggelingen zie. Dat ik zijn goede bedoelingen zie, ook al heb ik er misschien helemaal niets aan. Dat ik hem waardeer, niet desondanks , maar juist met al zijn verwondingen en lidtekens. En dat ik hem al zijn negatieve projecties vergeef, omdat ik net zo hard mee doe. Omdat ook ik een mens ben met verwondingen en lidtekens.

Communicatie op zielsniveau zou ik het noemen.

Als we steeds weer terugstappen in ons eigen energieveld, dan kunnen we de vicieuze cirkel van achter-de-liefde-aanlopen, maar-hem-nooit-lang-te-pakken-krijgen, doorbreken.

Ik vind het bestwel moeilijk, om mijn spanningen te voelen zonder verband te leggen met iemand anders, dus puur in mijn eigen energieveld te zijn. Altijd is er wel iemand in mijn buurt of mijn verleden aan te wijzen, die mogelijk de oorzaak is voor mijn gevoelens. Maar steeds vaker lukt het mij om gewoon pijn te voelen en te huilen. Zonder duidelijke reden, zonder schuldtoewijzing. Mijn gedachtes ratelen wel de hele tijd, maar ik schenk er niet veel aandacht aan.

En daarna ben ik ontladen, rustig en ben weer goed geconnected met mezelf. En ik hoef niemand de schuld voor mijn pijn te geven, niemand iets kwalijk te nemen. Sterker nog, ik voel geen druk, om kleine conflicten dingen weer recht te moeten zetten met anderen. Ik mág nog steeds vriendelijk zijn. Ik heb zelf de pijn opgelost, verantwoording voor mezelf genomen. Ik kan op mijn eigen benen staan. Ik voel me onafhankelijk en vrij, want ik kan voor mezelf zorgen.

Deze manier van bewust communiceren voelt als een mix van fysiek/reëel en in de ziel communiceren.

Ik creëer de wereld om me heen zelf. Fantastisch is dit leven!

Terwijl deze overwegingen de laatste dagen door me heen gingen plopte er ineens het lied “Don’t let the sun go down on me” bij me op. Hier de voor mij belangrijkste regels:

“Don’t let the sun go down on me.

Although I search myself, it’s always someone else I see….”

“Don’t discard me, Just because you think I mean you harm

But these cuts I have,- they need love – to help them heal!!!“

Voor de samenhang kun je hier de hele songtekst van Elton John lezen.

Mijn favoriete zangers en zangeressen zijn tegelijk ook mijn guru’s. Dat liedjes zo wijs en inspirerend kunnen zijn, maakt me altijd weer gelukkig. Al zingende kan ik mij verbinden met deze wijsheid, oprechtheid en liefde. Het geeft me troost, levensenergie en inzicht.

Wat is zingen toch een bijzondere kracht!!!

Hopelijk tot gauw, Janina

Agenda april:

11 april presentatie Jazz&Soul-project met 7 deelnemers, Uli Wentzlaff-Eggebert op de

Contrabass en met mij op de piano, Entree: Vrije gift

20 april Open repetitie van WereldVrouwenKoor The Sista’s

Entree vrij

20 april Voorspeeluurtje van mijn pianoleerlingen

Entree vrij

30 april laatste dag van de Vroegboekerskorting voor Ida Kelarova’s Roma-Zangweekend

op de “Hof van Moeder Aarde” in Neede,

voor 30 deelnemers. Nog 15 vrije plaatsen beschikbaar.