Mijn persoonlijke ontwikkeling werd steeds positief beïnvloed door mijn muzikale ontwikkeling en vice versa. Ik ben opgegroeid in Rostock in de voormalige DDR en opgevoed door twee ouders die wel oprecht van me hielden, maar gevoelens waren voor hun iets, wat vooral stoorde. Het zichtbare was wat telde, en aan het onzichtbare moest je geen aandacht schenken. Ik voelde me wel veilig in het systeem waarin ik leefde en intuïtie en gevoelens waren als richtingaanwijzers in mijn leven toen nog niet echt nodig.

Maar toen viel de muur. Ik was 14 jaar. Het was een grote breuk in mijn leven en het leven van mijn familie, vrienden, volk. En toen begonnen de problemen, want ik groeide nu op tussen twee politieke systemen in, beiden met hun eigen normen, waarden en idealen. Ik wou zelfstandig worden, ik wou een richting voor mijn leven kiezen, maar naar wie moest ik luisteren? Na mijn eigen ouders die ook niet in het westerse systeem waren opgegroeid? En die alleen maar op zoek waren naar houvast en zekerheid in deze wankele tijden?

Niemand kon mij toen houvast geven, ik was een stoere puber en had niet door, dat mijn soms negatieve gevoelens toch een positieve functie hadden. Ik verdoofde mij heel vaak en voelde mijn eigen grenzen niet aan. Een paar jaar later ontdekte ik dat ik een eetstoornis had en er zelf niet meer uitkwam.

Maar zodra ik 18 was en klaar met school vertrok ik van thuis en kon eindelijk aan mijn éigen zoektocht voor de oorzaak van mijn eetstoornis beginnen. (Ik wist toen niet, dat je naar een therapeut kon gaan. Gek, he?)

Ik ben Hippies tegen gekomen en hun kijk op de wereld was erg boeiend. Ik voedde mij met psychologieboeken in de hoop mezelf beter te begrijpen. Ik las over natuurvolkeren en hun totaal andere manier van leven, in de hoop beter te begrijpen, wat er met mij aan de hand was. Ik kwam deze spreuk tegen:

“Waar de angst is is de weg.”

Dat is mijn lijddraad geworden. Daarom heb ik gekke situaties opgezocht, dan gebeurde altijd iets bijzonders met mij. Ik durfde weer te dromen en kreeg weer hoop…..

Met 20 stopte ik met mijn eerste studie en ging toen op “wereldreis”. Ik belandde in een hippie-woongemeenschap in Italië. Mijn moeder altijd bang geweest, dat ik onder de brug zou belanden, wanneer ik geen studie ging volgen. Maar ik las Herman Hesse en kreeg de indruk, dat het best wel leuk was “onder de brug”. Dus vandaar dat ik het heel interessant vond om uit te proberen…..

Ik zocht juist de onafhankelijkheid van geld en maatschappij en ben naar Italië gelift met alleen een rugzak, een matje en een slaapzak. Ik sliep een paar weken buiten en klopte ook eens aan iemands deur en vroeg om onderdak voor de nacht. Ik ontdekte toen hoe hartelijk mensen kunnen zijn, die je net hebt leren kennen en wiens taal ik soms nog niet eens sprak. Ik moest door een heleboel angsten heen, want ik was ook ontzettend wantrouwig. Maar het was een geweldige ontdekking, dat je aan één gevulde rugzak genoeg hebt om van het leven te kunnen genieten. Ik voelde me vrij en was trots op me, dat ik het alleen kon. Het genieten ging toen beter, dan met studie en studeerkamer en geld van mijn ouders.

Maar toch gaven wijze mensen die ik ontmoette mij het advies om een studie te volgen en een beroep te leren. Daarom ging mijn zoektocht vanaf toen meer naar binnen om daar te vinden, wat mijn professie zou moeten worden…..

Ik kwam terug en voelde me een stuk sterker en zelfstandiger en onafhankelijker en begon de volgende studie. Ook dat was niet de juiste keus en mijn eetstoornis was nog niet helemaal over. Ik ging toen in therapie en tot mijn grote verbazing ontdekte ik wat gevoelens zijn. Ik had ze wel altijd gehad, maar kon ze niet benoemen. Er begon bewustzijn te groeien over mijn binnenste.

Ik ontdekte toen, dat ik muziek wil maken en zingen. Samen met anderen. En dat ik daar blijkbaar goed in ben. Mijn Zingen maakte mij gelukkig, maar anderen ook! Dus begon ik het studie schoolmuziek in Weimar. Ik oefende onwijs veel zingen, piano spelen, dirigeren, toneel spelen, beluisterde heel veel muziek, las boeken en was veel op mezelf.

Toen ik naar Enschede kwam was ik toe aan een relatie. Die kreeg ik ook en toen bleef ik in NL. Het was eng in het Westen, maar ik worstelde me er wel doorheen. Toen mijn tweede zoon Ilia geboren was, had ik het gevoel dat ik alles had bereikt, waarvan ik ooit had gedroomd. Ik had mijn eigen levensstijl gevonden, had een fijn thuis voor mijn kinderen en mezelf, ik deed werk wat ik goed kon en wat mij blij maakte.

En toen werd ik 35 …. Ik kreeg de heftigste keelontsteking van mijn leven, 4 dagen hoge koorts en geen slaap …. en toen begon de Odyssee naar mijn binnenste….

Ik was er kennelijk aan toe, aan deze bewustzijnsverruiming. Het was alsof mijn onderbewuste in mijn bewustzijn kwam. Mooi, zou je denken, geweldig, wat bijzonder….

Al mijn onderdrukte gevoelens van mijn hele leven kwamen in mijn bewustzijn. Gevoelens van lang geleden, maar ook gevoelens waarvoor ik me had geschaamd in de laatste jaren.  Er was geen manier weer om deze doos van Pandora weer af te sluiten. Ik moest er maar mee leren omgaan met gevoelsuitbarsting. Eigenlijk had ik dat altijd gewild: meer voelen, meer van het leven genieten, meer uiting aan mezelf kunnen geven. Ik wou geen kabbelen beekje zijn, maar een stevige rivier.

Ik zag er dus iets positiefs in, maar de artsen en mensen om me heen werden bang, omdat ik ineens zo anders was. Ik werd onzeker en vertrouwde de artsen meer dan mezelf. Het resultaat was jarenlange sterke verdoving door medicatie, totaal verlies van mijn levenslust, inspiratie en creativiteit. Daardoor nog meer medicatie en 3 jaar lang leven als een robot zonder gevoelens van liefde, blijheid, pijn, angst, boosheid, lust. Ik was volledig leeg. Ik had geen idee, wat ik nog op aarde moest, maar ja, na twee jaar mocht ik de medicatie weer afbouwen. En mijn kinderen hadden me nodig. Toch?

Afkicken koste mij 3 jaar, en dat was beslist niet makkelijk. Sindsdien ben ik een ander mens geworden. Mijn levensvuur is meer dan ooit gaan branden. Ik zat blijkbaar al jaren in een “koude” depressie, maar dacht dat dat normaal was. Nú voelde ik ineens zóveel, dat ik met paniekaanvallen moest leren omgaan en met de razende boosheid die in me sluimerde. Er was ook een ontzettende pijn omdat ik me zo verlaten voelde, maar tegelijk ontwaakte de liefde in mij. Niet de liefde voor iemand buiten mezelf, maar de liefde voor diegene, die IK ben in mijn diepste wezen, de liefde voor mijn eigen ziel. Na ieder doorstane paniekaanval was ik waanzinnig trots op mezelf. Ik kreeg begrip voor mijn angsten en ontdekte de samenhang met de schaamte voor mijn gevoelens.

Ik houd nu oprecht van mijn gevoelens, ook van mijn angst, boosheid en pijn, want mijn gevoelens zijn mijn beste raadgevers. Ik weet nu, dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen en als mijn hart begint te razen, dan moet ik me uiten. Mijn hart heeft de leiding overgenomen en ik heb mijn leven nog nooit zo goed geleid als tegenwoordig. Ik snap nu, dat ik mijn eigen wereld creëer, of ik wil of niet. Dus kan ik maar beter bewust gaan sturen en als het fout gaat, dan leer ik daarvan en verander mijn kijk op de dingen.

Niet dat ik daarom nu altijd en overal gelukkig ben, helemaal niet. Ik ben in contact met mijn binnenste en daardoor vind ik steeds weer de weg naar mijn rust en mijn innerlijke vrede. Ik ben dus behoorlijk te-vreden met mijn leven, ondanks de dagelijkse stressmomenten.

Wat is de samenhang met Zingen?

Op lichamelijk niveau zat er een blokkade in mijn keelchakra en daarmee verbonden een blokkade in mijn wortelchakra. De blokkade in mijn keelchakra is opgelost, en als gevolg daarvan ook de blokkade in mijn wortelchakra. Mijn stemgeluid is hierdoor heel erg veranderd, is voller, harder en intenser geworden. Er is een nieuwe dimensie in mijn zingen gekomen en dat is het contact met mijn diepste binnenste. Zingen en muziek maken heeft mij altijd al getroost. Maar nu is Zingen voor mij een manier om negatiefe energie te transformeren. Negatiefe energie maakt mij eenzaam.  Musicerend verbind ik mij weer met de rest van de wereld en voel weer de liefde.

Als ik zing, dan voel ik dat duizende andere mensen op de wereld met dezelfde gevoelens als ik moeten dealen. Met gevoelens van pijn, verlies, wrok of angst. En juist deze liedjes zijn vaak zo vol liefde en hoop, dat ik door ze te zingen getroost word. En dan kan ik weer zien, dat het goed is, zoals het is, ik word weer te-vreden.

Kan ik deze inzichten wel overdragen met zanglessen?

De ziel en de autonomie van de vrouw zetelt in haar onderbuik, zo voel ik het. Maar veel vrouwen zijn nog steeds afgescheiden van hun onderlijf. Door op een bepaalde manier te zingen kun je je onderlijf mee laten resoneren en trillen. Je geeft je als het ware een massage van binnen. Door op deze manier te zingen roep je een heleboel emoties op, je komt je eigen weerstand en schaamte tegen, maar je ontdekt ook je eigen kracht en de waarde van ál jou gevoelens.

Mijn intuïtieve manier om jou aan het Voluit Zingen te krijgen heeft dus ook terugwerkende kracht op jou persoonlijke ontwikkeling. Dat kan best wel confronterend zijn en tegelijk voelt het heel goed, omdat je jezelf leert lief te hebben en te waarderen.

Wat liederen voor mij betekenen

Er zijn veel liedjes die mij al mijn hele leven lang begeleiden en die een grote betekenis voor me hebben. Deze liedjes wil ik graag zingen, maar dan met mijn eigen interpretatie. Het zijn jazz-standards, popliedjes, traditionele Duitse liedjes, Duitse chansons. Als ik deze liedjes zing kan ik mijn “ei” kwijt. Ik kan mij erin uitleven, kan uitrazen, kan er verdrongen pijn door omhoog halen, en tegelijk voel ik mijn eigen kracht. Als ik zing voel ik hoe waardevol al deze gevoelens voor me zijn. Ik kan pijn en angst accepteren en voel dat ik er niet alleen mee ben, maar dat dit bij mens zijn hoort. En dan komt de vrede in mij terug.

Hoe meer gevoel in mij “raast”, hoe intenser en mooier ik kan zingen. Het is voor mij heerlijk om te doen en voor anderen fijn om erna te luisteren.

Deze manier van zingen noem ik Voluit Zingen en wil ik graag met anderen delen. Omdat het zo een fijne uitlaatklep kan zijn.